Filmpje
Zomaar een verhaal uit mijn praktijk. In mijn praktijk zit een lief mens, met liefde voor haar omgeving maar overweldigd door haar chaos. Ze heeft een filmpje opgenomen om te laten zien hoe het met haar chaos gaat. Haalt haar schouders op, ach, ik heb er eigenlijk zelf niet zo’n last van, maar het zou fijn zijn voor mijn gezin als het iets overzichtelijker zou zijn in huis. Ik schaam me kapot, maar het is tijd om aan te pakken zegt ze.
Hoe dan?
Samen kijken we naar het filmpje. Zó herkenbaar, zo zag mijn huis er vroeger ook vaak uit. Vaak met hele goede argumenten waarom het zo ver is gekomen, soms als je dan verder zou kijken en heel eerlijk zou zijn, omdat je eigenlijk niet meer zo goed wist waar je moest beginnen.
ADHD
Inmiddels heb ik de weg naar een overzichtelijker huis een beetje in de smiezen. Maar het is een lang en niet zo makkelijk traject geweest. Zeker niet voordat ik wist dat ik ADHD heb. Het lag aan mij, ik kan het niet, anderen kunnen het allemaal beter, ik ben een ho-pe-loos geval. Als het in de ene kamer was opgeruimd, was het in de andere ruimte weer een bende. Echt een bende.
Smoesjes
Maar als je nu onverwachts langskomt, verstop ik me niet meer achter excuses, er wordt geleefd, maar het is geen ongeordende bende meer. Het is ook zo opgeruimd wat er dan wel ligt. Het mensen ontvangen met de tekst, let maar niet op de rommel is geweest. En dat geeft wel zo’n rust.
Struggle
Zelf moet ik er ook nog steeds heel hard voor werken. Zowel voor de rust in mijn huis als in mijn hoofd. En ook op mijn werk, wat op dit moment ook bij huis is. En dat is prima. Want dan kunnen anderen ook zien dat ik maar een mens ben. En heus niet doe alsof ik beter ben dan een ander, want ik begrijp de struggle. Met spullen, met uitdagingen, maar ook met jezelf. Ben ik wel goed genoeg? Doe ik het wel goed genoeg? Altijd aan de verwachtingen van anderen willen voldoen.
Klaar voor de start?
Dan heb je nog zoiets als de aard van het beestje. Net als de dame uit mijn voorbeeld, geen idee of zij ADHD heeft, maar het lijkt er verdacht veel op. Voor iemand met deze symptomen is het behoorlijk lastig om structuur aan te brengen. In alles. Ook in je gedachten. Je bent vaak snel afgeleid, maakt dingen niet af of stelt dingen uit, waardoor er steeds meer chaos ontstaat. Tot het punt dat je niet meer weet waar je startpunt is.
Vol vertrouwen
De eerste keer hebben we afgesproken op de plaats des onheils. We beginnen in de keuken. Het is ontploft, dat klopt wel aardig, maar samen gaan we aan de slag. Niet met een kopje thee drinken, want dan kletsen we het uur zomaar weg, juist door de herkenning voor mij ook een valkuil. We hebben vijftig minuten heel gefocust gewerkt, de laatste tien minuten even gezeten met een bakkie, en opdrachten opgeschreven voor de hele week. Elke dag twee dingen doen. We zijn samen benieuwd hoe het gaat, maar wel allebei vol vertrouwen.