Wat was je een bewogen jaar, na de jaren daarvoor dacht ik dat het niet zo’n vaart meer zou lopen. Tot voor kort heb ik door heel veel zorg binnen ons gezin mijzelf op het laatste punt gezet. Family first. Totdat in april mijn droombaan (weer) voorbij kwam en ik voor de derde keer in dienst kwam van Etos, als winkelmanager. In de tijd dat het simpelweg niet mogelijk was om buiten de deur te werken heb ik deze job zo geïdealiseerd.
Op de winkelvloer bleek al snel dat ik dit werk een beetje was ontgroeid, ik had coachende gesprekken met de klanten in de winkel, in plaats van op de vraag, ik ben zo moe, zie het even niet meer zitten maar ik moet door een goede multivitamine aan te bevelen. Dat gebeurde ook, maar ze kregen er wel gratis uitgebreid advies bij hoe ze beter voor zichzelf konden zorgen.
Is dit wel wat ik wil? Is dit echt wat ik wilde worden als ik later groot was? Of ga ik toch wat doen met die opleiding tot ADHD coach waar ik inmiddels niet voor niets mee ben begonnen. Hmm.. wat nu? Iets met keuzes.
Uiteindelijk werd de keuze voor mij gemaakt. Op een wel heel nare manier. Na een scheiding in 2003 (geloof ik, weet het niet meer precies) waar mijn twee oudste kids de dupe van waren (zijn), mijn huwelijk met mijn grote jeugdliefde, de zware zwangerschap en geboorte van onze tweeling, zeer snel gevolgd door de ernstige ziekte van onze oudste, het verlies van haar beste vriendinnetje uit het ziekenhuis, dachten we alles wel meegemaakt te hebben. Op 1 september brak de hel los in ons dorp. De drie beste vrienden van mijn zoon komen om bij een ernstig auto ongeluk. Tieners. Zo kwetsbaar maar o zo mans. Lieve jongens, echt waar. Weg beste vrienden en weer was ik o zo nodig thuis. Onze kleine grote jongen, compleet in de knoop. De chaos was weer eens compleet. Langzaam aan krabbelden we weer overeind.
Het eindigt in 2018 nog best goed. Oma is 91 geworden, oudste zoon is sinds begin december helemaal op zijn plek bij zijn nieuwe opleiding. In huis zijn we allerlei klussen aan het afronden, heerlijk. Inmiddels al ruimschoots mijn ADHD coachingsdiploma gehaald, een mooie aanvulling op de kennis die ik al heb. Vervolgopleiding is goed onderweg en mijn mooie praktijk staat. Klaar voor 2019. Vanaf nu wordt alles beter.
En, misschien wel het allermooiste, ik durf sinds dit jaar voor mijzelf te kiezen. Dankzij een coachingstraject wat ik zelf heb doorlopen begin dit jaar heb ik een heleboel rotzooi achter mij kunnen laten.
Even bedenk ik, dit is wel een heel lang persoonlijk verhaal voor een blog voor Chaos uit je hoofd. Maar dit is in het kort een deel van wat mij heeft gevormd tot wie ik ben. Ook ik kom uit de chaos, zit er soms nog in. Het zijn vaak wijze levenslessen waar je weer sterker uit lijkt te komen, ook al heb je dat gevoel totaal niet als je er midden in zit.
De reden dat ik dit toch deel, is om jou te laten zien dat ik niet net van school kom, boekenwijsheid heb en nog niets heb meegemaakt. Ik wil je echt oprecht graag helpen, ik gun jou een beter leven waarin je trots kunt zijn op jezelf. Net zoals ik inmiddels trots kan zijn op mezelf en man, wat is dat heerlijk om te kunnen zeggen.
Wanneer was jij het laatst trots op jou? Laat je het me weten?
